လြန္ခဲ့ေသာ ၅ႏွစ္ခန္႔ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္အိမ္တြင္ ေခတၱခဏ တည္းခုိသြားခဲ့ေသာ အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ရွိ သူစိမ္း အမ်ိဳးသမီးတဦး လက္ေဆာင္ေပးသြားခဲ့ေသာ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း ခေမာက္ကေလးတခုကုိ မွတ္မွတ္ရရ ဧည့္ခန္္းမ်က္ႏွာစာ နံရံတြင္ အလွအပ ပစၥည္းတခုသဖြယ္ အျမတ္တႏုိး ခ်ိတ္ထားခဲ့သည္မွာ ယေန႔တုိင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
...........................................................................................................................................................................
ည ရနာရီ အခ်ိန္တြင္ အမ်ီဳးသမီး ႏွစ္ဦး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္သုိ႔ ၀င္ေရာက္လာပါသည္။တေယာက္ကုိေတာ့ သိပါသည္။ အိမ္အနီး အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးတဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ မၾကာမၾကာဆုိသလုိလည္း အိမ္တြင္လာေရာက္၍ ဖတ္စရာ စာအုပ္၊စာေဆာင္မ်ား လာေရာက္ငွားရန္း ဖတ္ရႈေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ က်န္တေယာက္ကုိေတာ့ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္သည္ အလုပ္သမားအေရး ကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္သမားျပႆနာမ်ားကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လက္ခံ ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္း ေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ အလုပ္သမားမ်ား အိမ္သုိ႔ လာေရာက္ေလ့ရွိတတ္ပါသည္။
"ဘာကိစၥမ်ားရွိလဲခင္ဗ်ာ၊ ထုိင္ပါအုံး" ဟုေျပာလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သိသည့္ မိန္းကေလး - မသီတာမွ သူႏွင့္လုိက္ပါလာသူ အမ်ိဳးသမီးမွာ ညမုိးခ်ဳပ္ေနၿပီျဖစ္၍ အငွါးဆုိင္ကယ္လည္း မရေတာ့သျဖင့္ ျမ၀တီျပန္ရန္ အခက္အခဲရွိေသာေၾကာင့္ တညေလာက္တည္း ခိုခြင့္ျပဳရန္ ေမတၱာရပ္ခံ လာပါသည္။ ရုိရိုေသေသလည္း ေျပာရွာပါသည္။ မသီတာကေတာ့ စက္ရံုကုိျပန္္ရမွာ ျဖစ္ၿပီး ယခုလုိက္ပါလာသူ အမ်ိဳးသမီးကုိေတာ့ စက္ရံုထဲ လူစိမ္းေခၚ၍ မရေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္တြင္ တညတည္းခုိခြင့္ လာေတာင္းျခင္းပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္နားလည္းပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လုိ႔ ျပန္လုိ႔မရေအာင္ ေနာက္က်သြားတာလဲဟု ေမးပါသည္။ ထုိအမ်ိဳးသမီးက စက္ရံုမွ အလုပ္သမားလုိတယ္ဟု ၾကားသျဖင့္ရြာမွ ယခုအတူလာသည့္ မသီတာ၏ ညီမျဖစ္သူႏွင့္အတူ မဲေဆာက္သုိ႔ လုိက္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါသည္။ အလုပ္လာေလွ်ာက္ထားၾကသည့္ အလုပ္သမားမ်ားမွာ ညေနေလာက္ကထဲက စက္ရံုအ၀င္၀တြင္ မန္ေနဂ်ာ အင္တာဗ်ဴးေခၚမည့္ အခ်ိန္ကုိ ေဆာင့္ေနေသာ္လည္း မုိးခ်ဳပ္မွသာ လူေတြ႔ အင္တာဗ်ဴးျပဳလုပ္သည္ဟု ဆုိပါသည္။ အလုပ္ခန္႔ထားသည့္အခါတြင္လည္း အသက္အရြယ္ငယ္ၾကသည့္ မိန္းကေလးမ်ားကုိသာ အလုပ္ခန္႔ထားခဲ့သျဖင့္ အလုပ္လာေလွ်ာက္သူ ငယ္ရြယ္သည့္ မိန္းကေလးအားလံုး အလုပ္ရသြားခဲ့ၾကပါသည္။ သူတေယာက္သာလွ်င္ အသက္အရြယ္ႀကီးလြန္းသျဖင့္ အလုပ္ခန္႔လုိ႔ မရႏုိင္ေသာေၾကာင့္ မန္ေနဂ်ာမွာ ျပန္ခုိင္းလုိက္သည္ဟု ေျပာျပပါသည္။ မုိးသိပ္ခ်ဳပ္ေနသျဖင့္ စက္ရံုတြင္ တညတည္းခုိခြင့္ေတာင္း သည္ကုိပင္ စက္ရံုမန္ေနဂ်ာမွ ခြင့္ျပဳလုိ႔မရႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာလုိက္သျဖင့္ ကၽြန္္ေတာ္တုိ႔အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာေၾကာင္းေျပာျပပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္ပါ၊ရပါတယ္၊ မနက္မုိးလင္းမွ ျပန္ေပါ့ဟုေျပာ၍ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လက္ခံလုိက္ပါသည္။
အသက္ ၄၀ေက်ာ္ ၅၀ ၀န္းက်င္ အရြယ္ရွိသူမ်ားအေနျဖင့္ မဲေဆာက္စက္ရံုမ်ားတြင္ အလုပ္ရွာရသည္မွာ အလြန္ခက္ပါသည္။ စက္ရံုအမ်ားစုမွာလည္း အသက္ ငယ္ရြယ္သူမ်ားကုိသာ ဦးစားေပး ရြယ္ခ်ယ္ခန္႔ထားၾကပါသည္။ ေနာက္ၿပီး အလုပ္ရသည္ထား အံုး ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ၾကရပါသည္။ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ ေရရွည္ စက္ရံုမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ လိမ္မည္ဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္မထင္ပါ။
ေနာက္တေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ့ ထုိအမ်ိဳးသမီးမွာ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆုိသည္ကုိ ေ၀ခြဲမရေအာင္ အခက္အခဲေတြ႔ေနပါတယ္။ မဲေဆာက္ ကုိေရာက္တာလည္း ဒါဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ဆုိေတာ့ အျခားစက္ရံုကုိလွည့္ၿပီး အလုပ္ကလည္းမရွာတတ္။ ရြာျပန္ဖုိ႔ကလည္း ပုိက္ဆံမရွိ ေတာ္ေတာ္အၾကပ္ရုိက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလုိအသက္အရြယ္နဲ႔ဆုိရင္ စက္ရံုေတြမွာ အလုပ္ရွာရတာ ခက္ေတာ့မွာပဲလုိ႔ စဥ္းစားမိေနသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘာအကူအညီမ်ား ေပးရမလဲဗ်ာလုိ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေမးေတာ့ ...... ကၽြန္မကုိ စက္ရံုတခုခုက တတ္ႏုိင္ရင္ အလုပ္ကေလးရွာေပးပါ။ ရတဲ့အလုပ္ကေလး လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ အလုပ္မရခဲ့ရင္လည္း ရြာကုိျပန္ရမွာပါ။ ရြာျပန္စရိတ္ကေလးရေအာင္ေတာ့ တခုခုလုပ္ခ်င္ပါတယ္။ အျပင္မွာ အလုပ္မရလွ်င္လည္း အိမ္ေဖၚအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္မွာ တလေလာက္ေတာ့ခုိင္းပါ။ ခရီးစရိတ္ ဘတ္ ၁၀၀၀ ေလာက္ပဲေပးပါေပါ့။ အိမ္ေဖၚအလုပ္ကုိ ေကာင္းေကာင္းလုပ္တတ္ပါတယ္လုိ ေျပာလာပါတယ္။
စက္ရံုေတြသာမ်ားေသာ္လည္း အလုပ္ဆုိတာက အလြယ္တကူခ်က္ျခင္းရွာလုိ႔ လြယ္လွသည္မဟုတ္ေပ။ ေနာက္ၿပီး ယခုလုိ အမ်ိဳးသမီး အသက္ အရြယ္ ႏွင့္ဆုိလွ်င္ အလုပ္အလြယ္တကူရရန္မွာ ခက္ခဲႏုိင္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္မွာကလည္း အိမ္ေဖၚမလုိအပ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ထုိအမ်ိဳးသမီးအား ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ အလုပ္ရေအာင္စံုစမ္းေပးမယ္ဗ်ာ။ တရက္ႏွစ္ရက္ေတာ့ ေဆာင့္ပါ။ ခင္ဗ်ာကံေပါ့ဗ်ာလုိေျပာၿပီး အလုပ္ရွာေပးပါသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္၏ စားေသာက္ဆုိင္မွာ အလုပ္ရသြားပါတယ္။ အမ်ားဆံုးကေတာ့ ကေလးထိမ္း အလုပ္လုပ္ရမယ္ဆုိၿပီး သူငယ္ခ်င္းကလာေခၚသြားပါသည္။
အမ်ိဳးသမီးႀကီးမွာ အလုပ္ရသြားသျဖင့္ အရမ္းကုိ ၀မ္းသာေနခဲ့ပါသည္။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းကုိ အထပ္ထပ္ေျပာရွာၿပီး သူမွာ ရြာကပါလာသည့္ ခေမာက္ကေလးကုိေတာ့ လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးခဲခ်င္ပါတယ္ဆုိၿပီး ဇြတ္ေပးရွာပါသည္။ သူအလုပ္ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလြန္၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္းနဲ႔ သူေပးသည့္ ခေမာက္ကေလးကုိ လုိလုိခ်င္ခ်င္ကုိ လက္ခံခဲ့ပါသည္။ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာလည္း ေစတနာနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ပါမယ္ဆုိၿပီး ေျပာၿပီး သူငယ္ခ်င္း အလုပ္ရွင္ေနာက္လုိက္သြားပါသည္။
..................................................................................................................
ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ရွာေပးခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမွာ တခါတရံ သူငယ္ခ်င္း စားေသာက္ဆုိင္ေရာက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ထြက္လာၿပီးႏႈတ္ဆက္ တတ္ပါသည္။ တရက္ ေစ်းထဲတြင္ ျပန္ဆံုးမိပါသည္။ သူႏွင့္အတူပါလာသည့္ သူ႔သမီးေလးကုိ လည္းမိတ္ဆက္ေပးပါသည္။ သူ႔သမီးမွာ တကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႔ရၿပီးေၾကာင္းႏွင့္ ယခုသူနဲ႔အတူလာ၍ အတူတူအလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း အဆင္ေျပသည့္အေၾကာင္းမ်ားကုိ ေျပာျပပါသည္။
.................................................................................................................................................................................
ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွ ဧည့္ခန္းမ်က္ႏွာစာ အုတ္နံရံတဖက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းကုိႏုိင္ ပန္ခ်ီကားတခ်ပ္ကုိခ်ိတ္ထားၿပီး တဖက္မွာေတာ့ ထုိအမ်ိဳးသမီးၾကီးေပးခဲ့တဲ့ ခေမာက္ကေလးကုိ လုိလုိလားလား ခ်ိတ္ထားခဲ့ပါသည္။
( သံဒုတ္ )
Monday 12 December 2011
ဧည့္ခန္းမ်က္ႏွာစာ နံရံေပၚမွ ခေမာက္တခု ( သံဒုတ္)
1 comments:
အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးၾကီး လာတုန္းက က်ေနာ္ ရွိတယ္ကိုဒုတ္..ခုထိ အလုပ္ျမဲတုန္းလား.၀မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ.
Post a Comment