ကုိယ့္ကုိကုိယ္မွန္ေထာင္ၾကည့္တယ္
ဘာေကာင္မွလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး၊ ဘာေကာင္မွလည္း မဟုတ္ဘူး၊
လူရာလည္းမ၀င္ခ်င္ဘူး၊ လူရာမ၀င္ရတာကို ပုိသေဘာက်ၿပီးေတာ့ လူေတာ့ျဖစ္ခ်င္တယ္။
ခႏၱာကုိယ္ထဲမွာ ကလီစာေတြသိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အသက္ရွင္လုိ႔ေတာ့ရတယ္။
ထမင္းစားတယ္ တာ၀န္တခုလုိ အသက္ရွင္ဖုိ႔ပါ။ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကေကာင္းေသးတယ္။
ခံစားခ်က္ေတြကလည္း အထိအခုိက္လြယ္ေနတုန္းပဲ။
သမုိင္းကုိဖတ္တယ္ သမုိင္းတြင္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူး၊
လမ္းေတြ႔ရင္ ေခၚမေနနဲဗ်ာ အလုပ္ရႈပ္တယ္။ ၿပံဳလည္းမျပနဲ႔ အပုိေတြ၊ ကုိယ့္လမ္းကုိသြား လမ္းတူရင္ မဆံုခ်င္လုိ႔မရပါဘူး၊
မျမင္ခ်င္လုိ႔မရပါဘူး၊
သူမ်ားဆီက မေမွ်ာ္လင့္တတ္သလုိ႔ က်ဳပ္ဆီကလည္း ဘာမွမေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ ေပးစရာလည္း ဘာမွမရွိဘူး၊
ရွိဆုမဲ့ဆုေလးနဲ႔ မေတာက္တေခါက္ေလာက္တတ္တဲ့ မိဘေပးခဲ့တဲ့ ပညာေလးနဲ႔ လူမစြမ္း နတ္မအဆင့္ေလာက္ ထမင္းစားႏုိင္ရံုပါ၊
အခုထိေတာ့ သူငယ္ခ်င္ေတြေျပာတဲ့ ခ်မ္းသာမဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့စကား မွန္တယ္။
ဒီတသက္ ခ်မ္းသာဖို႔ တခါမွေတာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း မစဥ္းစားခဲ့ဘူးဘူး။ ပ်င္းလုိ႔ပါ။
အထင္ေသးတာေတြ၊ အထင္ႀကီးတာေတြ၊ ေလးစားတာေတြ၊ အသိအမွတ္ျပဳတာေတြ၊ ဘာညာေတြနဲ႔ ....ရႈပ္ေနတာပဲ။
ဒါေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ေတြကုိ စည္းေႏွာင္မထားဘူး။ စိတ္လည္းမ၀င္းစားဘူး၊
ေမြးတေန႔၊ေသတေန႔၊ရွင္ရမွာကၾကာမယ္၊
ရွင္ရမွာက ၾကာရတဲ့အထဲ သက္လံုမေကာင္းရင္ေတာ့ ခံသြားရမယ္။
တန္ဖုိးထားစရာဆုိလုိ႔ ဘ၀ေပးအသိတခုပဲရွိတယ္။ ဘ၀ဆုိတာကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအေထြေထြ၊
ခေနာ္နီ ခေနာ္ကုိ စိတ္ဓါတ္နဲ႔က်ားကန္၊
ေခတ္အလုိက္ အႀကံအဖန္္ေတြနဲ႔ အမွန္အကန္ေတြနဲ႔ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ အဖန္တရာမကႀကံဳ၊
မခ်စ္ေသာ္လည္း မဆက္ဆံပဲေနတာ ေကာင္းမယ္။
စကားႀကီး စကားက်ယ္ေတြေျပာၿပီး လူတြင္က်ယ္လုပ္မလုိ႔ ေလ့က်င့္တာ မေအာင္ျမင္ေသးဘူး၊
တရက္ေလာက္ေတာ့ ဂုိက္ထုတ္ၾကည့္အံုမယ္။
ကၽြန္္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့ အရပ္ေတြမွာ ဥပေဒဆုိတာ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ေရာင္းစားလုိမကုန္တဲ့ အိပ္စာသာရ ပစၥည္းပဲ။
( ေနာက္ေန႔မွ... ဆက္ေရးမယ္၊)
(သံဒုတ္)
ဘာေကာင္မွလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး၊ ဘာေကာင္မွလည္း မဟုတ္ဘူး၊
လူရာလည္းမ၀င္ခ်င္ဘူး၊ လူရာမ၀င္ရတာကို ပုိသေဘာက်ၿပီးေတာ့ လူေတာ့ျဖစ္ခ်င္တယ္။
ခႏၱာကုိယ္ထဲမွာ ကလီစာေတြသိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အသက္ရွင္လုိ႔ေတာ့ရတယ္။
ထမင္းစားတယ္ တာ၀န္တခုလုိ အသက္ရွင္ဖုိ႔ပါ။ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကေကာင္းေသးတယ္။
ခံစားခ်က္ေတြကလည္း အထိအခုိက္လြယ္ေနတုန္းပဲ။
သမုိင္းကုိဖတ္တယ္ သမုိင္းတြင္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူး၊
လမ္းေတြ႔ရင္ ေခၚမေနနဲဗ်ာ အလုပ္ရႈပ္တယ္။ ၿပံဳလည္းမျပနဲ႔ အပုိေတြ၊ ကုိယ့္လမ္းကုိသြား လမ္းတူရင္ မဆံုခ်င္လုိ႔မရပါဘူး၊
မျမင္ခ်င္လုိ႔မရပါဘူး၊
သူမ်ားဆီက မေမွ်ာ္လင့္တတ္သလုိ႔ က်ဳပ္ဆီကလည္း ဘာမွမေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ ေပးစရာလည္း ဘာမွမရွိဘူး၊
ရွိဆုမဲ့ဆုေလးနဲ႔ မေတာက္တေခါက္ေလာက္တတ္တဲ့ မိဘေပးခဲ့တဲ့ ပညာေလးနဲ႔ လူမစြမ္း နတ္မအဆင့္ေလာက္ ထမင္းစားႏုိင္ရံုပါ၊
အခုထိေတာ့ သူငယ္ခ်င္ေတြေျပာတဲ့ ခ်မ္းသာမဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့စကား မွန္တယ္။
ဒီတသက္ ခ်မ္းသာဖို႔ တခါမွေတာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း မစဥ္းစားခဲ့ဘူးဘူး။ ပ်င္းလုိ႔ပါ။
အထင္ေသးတာေတြ၊ အထင္ႀကီးတာေတြ၊ ေလးစားတာေတြ၊ အသိအမွတ္ျပဳတာေတြ၊ ဘာညာေတြနဲ႔ ....ရႈပ္ေနတာပဲ။
ဒါေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ေတြကုိ စည္းေႏွာင္မထားဘူး။ စိတ္လည္းမ၀င္းစားဘူး၊
ေမြးတေန႔၊ေသတေန႔၊ရွင္ရမွာကၾကာမယ္၊
ရွင္ရမွာက ၾကာရတဲ့အထဲ သက္လံုမေကာင္းရင္ေတာ့ ခံသြားရမယ္။
တန္ဖုိးထားစရာဆုိလုိ႔ ဘ၀ေပးအသိတခုပဲရွိတယ္။ ဘ၀ဆုိတာကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအေထြေထြ၊
ခေနာ္နီ ခေနာ္ကုိ စိတ္ဓါတ္နဲ႔က်ားကန္၊
ေခတ္အလုိက္ အႀကံအဖန္္ေတြနဲ႔ အမွန္အကန္ေတြနဲ႔ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ အဖန္တရာမကႀကံဳ၊
မခ်စ္ေသာ္လည္း မဆက္ဆံပဲေနတာ ေကာင္းမယ္။
စကားႀကီး စကားက်ယ္ေတြေျပာၿပီး လူတြင္က်ယ္လုပ္မလုိ႔ ေလ့က်င့္တာ မေအာင္ျမင္ေသးဘူး၊
တရက္ေလာက္ေတာ့ ဂုိက္ထုတ္ၾကည့္အံုမယ္။
ကၽြန္္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့ အရပ္ေတြမွာ ဥပေဒဆုိတာ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ေရာင္းစားလုိမကုန္တဲ့ အိပ္စာသာရ ပစၥည္းပဲ။
( ေနာက္ေန႔မွ... ဆက္ေရးမယ္၊)
(သံဒုတ္)
